インドの暇人
僕がまだすごく若く、今よりずっと若くて誰の助けも必要としなかった頃、ガンジスの畔で、不味い珈琲みたいな色の流れてるんだかどうだかわからないような河を見ていると、見知らぬインドの暇人がこう云って話しかけてきた。
「君は神を信じるかい？」
インド人は一人でブラブラ歩いている奴を見逃さない。それはあたかも一人でいることはいけないことだと云わんばかりに彼らは寄ってくるのである。結局は何かを売りつけようとしている場合が多いが、中には単に話をしたいだけだったり、独りぼっちの外国人の話し相手になってくれようとしているありがた迷惑な連中もいて、いずれにせよ気が向けば僕は彼らと話した。その中で、「神」がどうしたこうしたというのは特に珍しい話題ではなかった。
「君は神を信じるかい？」と云った後そのインド人は名を名乗り、横に坐った。「煙草を一本くれないか」と云うのでやると火を点けて旨そうに煙を吐き出してからまた云った。
「君は神を信じるかい？」
確か僕はこう云ったと思う。
「いや…、あまり」
すると男は不満そうに云ったのである。
「じゃあ、君は何を信じてるんだ？金か？」
その時僕は相当面喰った。買ったばかりのバナナを路上でエテ公にひったくられた時よりも面喰った。「神」について考えたこともない若い頃の僕は、「カミ」でなければ「カネ」と云う彼の発想がまるで理解できなかったからである。人間である以上何かを信じて生きている筈だ、お前のそれは何だ？とインドの暇人ジョニーは異国のバカな若者に問うていた。
「自分が何を信じてるんだかわからんね。ガンジスにでも訊いてみるよ」と云って僕はその場を離れた。かどうかは忘れたが、それ以来「神」や「信じる」ということについてたま～に考えるようになった。
アメリカの作家カート・ヴォネガットは１９５２年に作家デビューをして２００７年に８５歳で死んだ。『母なる夜』は１９６２年の作品。主人公のキャンベルという男はドイツで活躍するアメリカ人劇作家で、アメリカが参戦する３年前ベルリンの動物園で陸軍諜報部のスカウトを受ける。「馬鹿げてる。だめです」と固辞する主人公に、最終的な返事は今じゃなくていい、と云ってから陸軍少佐はこう続ける。
「素敵な話じゃないか。きみはふつうの男たちより百倍も勇敢な真の英雄になるんだ。きみは戦争のはじまりと同時に自分を死んだものと見なして志願してくれたまえ。たとえ捕まらずに終戦まで生きのびたとしてもきみの名声などはすっかり消えているだろうし、生きる目的もあまり残っていないはずだ。きみが任務をちゃんとやると、きみは敵国に奉仕して、大逆罪を犯すことになる。その点についてきみを許す権限をもった司法機関がない以上、きみは決して許されない。きみのためにやれるのは、ともかく生命を救うことだけだ」
こうして二重スパイとして戦争を生き延びた主人公がその後どのように生き、死んだかが小説には描かれる。レシという名の恋人が自殺をはかる場面で主人公に云う。
「愛のためにこそ人は生きているのだと、あなたはもう信じていないのね。では何のために生きるのかを教えて。何でもいいわ。愛でなくてもいい。何でもいいのよ。わたしはあの椅子のためでも、あの絵のためでも、あの煙突、あの長椅子、あの壁の割れ目のためにだって生きるわ。だからなんのためか教えて」
キャンベルはその問いに答えることができない。そしてレシは死ぬのである。かつて主人公が書いた台本の中の中世騎士物語の主人公たちのように「愛」のために。
キャンベルはその騒動が終わって外に出る。５０歩ほど歩いたてから立ち止まるとそれっきり動けなくなってしまう。
わたしは動けなかった。
罪の意識でうごけなくなったのではない。すさまじい喪失感のために動けなくなったのではない。死を厭うあまりに動けなくなったのではない。不正に対する失意と怒りで動けなくなったのではない。自分が愛されていないという考えのためでも、神が自分に対して残酷であると考えて動けなくなったのでもない。
どちらかの方向へ動くという理由がわたしに完全に欠如していたという事実のために、わたしは動けなくなった。この長い無意味な死んだ年月のあいだわたしを動かしていたのは好奇心だった。
今はそれさえも燃えつきた。
ふたりの有様は「信仰」の有無の両極端な例と云えるだろう。人はこの二つの間のどこかへ身を置きながら正気を保って生きているんじゃなかろうかと思う。そのバランスが崩れたら飯も食えないし、前にも進めない。キャンベルほど深刻ではないが、動けなくなった経験なら僕にだってある。生意気にも自分の人生のあまりの無意味さに驚き、生の両端に横たわる大層な永遠と永遠の間なんかに本当に自分が存在しているのかすら怪しく思えて、坂の途中で立ち止まったら動けなくなった。その時僕の足を地上に引き戻すために現れたマザ・メアリは秋のような感じのする子犬を連れていて、「レット・イット・ビー」と云うよりはむしろ僕にこう云った。
「オッさん邪魔なんだけど・・・。キモいし」
ああ・・・、す、すいません。と云って僕はどうにか坂を登りきって家に帰った。
今では人知を超えたものの存在は信じるようになった。でも、その「神」のような存在の「意思」を感じるまでには至らないから、信仰と云えるほどのものはない。その昔ガンジスの畔であのジョニーが発した「神」か「金」かという問いは詰まるところ、人智を超えたものを信じるか、人間を信じるかという問いであるように思える。何と云っても金を作り出したのも、その流通を支えているのも人間の信用に他ならないのだから。じゃあその「金」って一体何なんだよ、とか考えたり考えなかったりしながら職場で１週間前の新聞をパラパラめくっていると、新紙幣発行のニュースと一緒に浜矩子さんの『「通貨」の正体』（集英社新書）の書評が載ってた。「通貨」とは何かから始まって、「ドル」、「ユーロ」、「仮想通貨」、「バンコール」、「人民元」、「SDR」、そして「円」へとそれぞれの歴史から分析を進めて行く。通貨といういものが、その時どきの人間の期待と実態を乗せて刻一刻と姿を変え、それに絶え間なく人間自身が振り回される様が描かれていて、これを読むと「金」を信じるのは今のところちょっと無理。しかし、希望は常にある、と僕は「信じ」よう。
街も人も金も変化してやまない。にもかかわらずあのガンジスの畔だけは今もあの時と同じようにあるとほぼ確信している。またそこでジョニーに会えたらもう少しましな話ができるかもしれない。「悪いけどジョニー、俺もう煙草は吸わないんだ」と云わねばならないのは残念だけど。
「by the river」
When I was young so much, younger than today and I never needed anybody’s help anyway, I was looking at a river in the Ganges, where I can’t tell if it was a color like a bad, strange Indian A leisurely person was talking about this.
“Do you believe in God?”
Indians don’t miss those who are walking alone. They come close to saying that it should not be alone. In the end, there are a lot of cases where you are trying to sell something, but some of you just want to talk, some of you annoying people who are just trying to be foreign counterparts, and you’re in any case I talked to them when I turned. Among them, it was not a particularly unusual topic that “God” did what.
After saying, “Do you believe in God?” The Indian made a name and sat sideways. I said “Can you give me a cigarette,” and then I put on the fire and spit out the smoke so I said it again.
“Do you believe in God?”
Certainly I think that said.
“No … not much”
Then the man complained.
“Oh, what do you believe in then? Money?”
At that time I got into quite a face. It was more interesting than when I was snatched away a freshly bought banana on the street by a monkey. It was because I at a young age who had never thought about “God” could not understand his idea of “Money” unless he was “God”. You are alive to believe in something more than human beings, what is that of you? And India’s spare time Johnny asked the stupid youth of a foreign country.
“I don’t know what I believe in. I will go to Ganges,” I left. I forgot, but since then I have come to think about “God” and “believing”.
The American writer Kurt Vonnegut made his artist debut in 1952 and died at the age of 85 in 2007. “Mother Night” is a work of 1962. The main character, Campbell, is an American playwright who works in Germany, and receives an army intelligence scout at a zoo in Berlin three years ago when the United States enters the war. The protagonist of the Army said “I am stupid. No,” the main answer to the final message is not right now.
“That’s a nice story. You will be a true hero who is 100 times more brave than ordinary men. You have volunteered to think of yourself as dead at the beginning of the war. Even if you survive until the end of the war, your fame and so on will be completely gone, and there should not be much purpose to live in. If you do the mission properly, you will serve the host country and commit a treason Unless you have a judicial body with the authority to forgive you in that respect, you will never be forgiven. The only thing you can do for you is to save life anyway. ”
The story of how the hero who survived the war as a double spy lived and died after that is depicted in the novel. A lover named Resi tells the protagonist in a scene where he commits suicide.
“You don’t believe anymore that people live for love. Then tell me what to live for. Anything. It doesn’t have to be love. It doesn’t matter. I will live for that chair, for that picture, for that chimney, that chaise longe, for that split of the wall, so tell me what for all. ”
Campbell can not answer that question. And Resi die. For love as the main characters of the medieval knight story in the script once written by the main character.
Campbell goes out after the uproar. If you stop after about 50 steps, you will not be able to move.
I could not move.
It does not mean that you can not go wrong with your sense of sin. It wasn’t impossible to move because of a huge sense of loss. It was not too late to pay for death. It was not because I could not move because of frustration and anger against injustice. It is not because of the notion that he is not loved, nor is he unable to move because he thinks he is cruel to him.
I could not move because of the fact that I had a complete lack of reason to move in either direction. It was curiosity that moved me during this long meaningless dead year.
Now it even burns.
The two states can be said to be two extreme examples of the presence or absence of “faith”. I wonder if people are going to stay sane while living somewhere between these two. If the balance is broken, I can not eat the rice and I can not go ahead. It’s not as serious as Campbell, but I have even been stuck with the experience. I was surprised by the innocence of my life, too viciously, I wondered if I really existed in the time of the great eternity and eternity lying on both ends of my life, I could not move if I stopped in the middle of the slope The At that time Mother Mary, who appeared to get my feet back to the ground, had a puppy that felt like autumn, and rather than saying “Let it be” she told me.
“Oh, you are bothering me on my way… ,and you’re so weirdo…”
Oh … I’m sorry. I managed to climb the slope and came home.
Now the existence of something beyond human knowledge has come to believe. But there is nothing that can be called faith because it does not reach to feel the “intention” of the existence like “God”. The question of “God” or “gold” issued by Johnny in the old days of Ganges seems to be a question whether to believe in things beyond human wisdom or to believe in humans. It is because it is nothing but human trust to support the circulation that made money by any means. Well then, if you’re flipping through the newspaper a week ago at work while thinking or not thinking what that “gold” is, you will see Hamako’s “currency” with the news of issuing a new bill. A book review of “The True Identity” (Shueisha Shinsho) was listed. Starting from what “currency” is, we proceed with analysis from each history to “dollar”, “euro”, “virtual currency”, “Bancor”, “renminbi”, “SDR”, and “yen”. Go. The currency is changing every moment with the expectation and the actual state of the human being at that time, and it is depicted that the human being is swayed incessantly, and if you read this, you believe in “gold” It is a bit impossible for now. But I always believe that there is hope.
The city, people and money are changing. Nevertheless, I am almost convinced that only the Ganges’ bond is still the same as at that time. If you see Johnny there, you may be able to talk a little better. It’s a shame I have to say, “I’m sorry, Johnny, I don’t smoke anymore.”
เมื่อฉันยังเด็กมากฉันอายุน้อยกว่านี้และฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ ฉันกำลังดูแม่น้ำในแม่น้ำคงคาที่ซึ่งฉันไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นสีเหมือนอินเดียที่ไม่ดีแปลก คนที่ไม่พูดคุยเรื่องนี้
“คุณเชื่อในพระเจ้าไหม”
ชาวอินเดียไม่ควรพลาดคนที่เดินคนเดียว พวกเขาเข้ามาใกล้โดยบอกว่าไม่ควรอยู่คนเดียว ในท้ายที่สุดมีหลายกรณีที่คุณพยายามขายบางอย่าง แต่บางคนก็แค่อยากคุยบางคนที่น่ารำคาญที่พยายามเป็นคู่ต่างชาติและคุณไม่ว่าในกรณีใด ฉันพูดกับพวกเขาเมื่อฉันหัน ในหมู่พวกเขามันไม่ได้เป็นหัวข้อที่ผิดปกติโดยเฉพาะที่ “พระเจ้า” ทำอะไร
หลังจากพูดว่า “คุณเชื่อในพระเจ้าหรือเปล่า?” ชาวอินเดียตั้งชื่อและนั่งข้างๆ ฉันพูดว่า “คุณให้บุหรี่ฉันได้ไหม” จากนั้นฉันก็จุดไฟแล้วควันควันออกมาดังนั้นฉันจึงพูดอีกครั้ง
“คุณเชื่อในพระเจ้าไหม”
แน่นอนฉันคิดว่าพูด
“ไม่ … ไม่มาก”
จากนั้นชายคนนั้นก็บ่น
“คุณเชื่อในสิ่งใด
ในเวลานั้นฉันเข้าสู่หน้า มันน่าสนใจกว่าตอนที่ฉันซื้อกล้วยที่เพิ่งซื้อมาบนถนนไปหาเจ้าชาย เป็นเพราะฉันในวัยเด็กที่ไม่เคยคิดเกี่ยวกับ “พระเจ้า” ไม่สามารถเข้าใจความคิดของเขาที่ว่า “Kane” นอกเสียจากว่าเขาจะเป็น “Cami” คุณยังมีชีวิตอยู่ที่จะเชื่อในสิ่งที่มากกว่ามนุษย์สิ่งที่คุณเป็น และเวลาว่างของอินเดียที่จอห์นนี่ถามเด็กหนุ่มโง่ ๆ จากต่างประเทศ
“ฉันไม่รู้ว่าฉันเชื่อในอะไรฉันจะไปที่คงคา” ฉันจากไป ฉันลืมไป แต่ตั้งแต่นั้นมาฉันก็นึกถึง “พระเจ้า” และ “เชื่อ”
นักเขียนชาวอเมริกัน Kurt Vonnegut เปิดตัวศิลปินของเขาในปี 1952 และเสียชีวิตเมื่ออายุ 85 ในปี 2007 “Mother’s Night” เป็นผลงานปี 1962 ตัวละครหลักคือแคมป์เบลล์เป็นนักเขียนบทละครชาวอเมริกันที่ทำงานในเยอรมนีและได้รับหน่วยสอดแนมกองทัพที่สวนสัตว์ในกรุงเบอร์ลินเมื่อสามปีที่แล้วเมื่อสหรัฐอเมริกาเข้าสู่สงคราม ตัวเอกของกองทัพกล่าวว่า “ฉันโง่ไม่” คำตอบหลักของข้อความสุดท้ายไม่ได้อยู่ในขณะนี้
“ นั่นเป็นเรื่องที่ดีคุณจะเป็นฮีโร่ที่แท้จริงที่มีความกล้าหาญมากกว่าผู้ชายทั่วไปถึง 100 เท่าคุณได้อาสาที่จะคิดว่าตัวเองตายแล้วตั้งแต่เริ่มสงคราม แม้ว่าคุณจะรอดชีวิตมาได้จนกระทั่งสิ้นสุดสงครามชื่อเสียงของคุณและอื่น ๆ ก็จะหายไปอย่างสมบูรณ์และไม่ควรมีจุดประสงค์มากมายในการใช้ชีวิตถ้าคุณทำภารกิจอย่างถูกต้องคุณจะรับใช้ประเทศเจ้าภาพและขายชาติ เว้นแต่คุณจะมีองค์กรตุลาการที่มีอำนาจยกโทษให้คุณในแง่นั้นคุณจะไม่มีวันได้รับการให้อภัยสิ่งเดียวที่คุณสามารถทำได้เพื่อคุณคือช่วยชีวิตต่อไป ”
เรื่องราวของฮีโร่ที่รอดชีวิตจากสงครามในฐานะสายลับสองอาศัยและตายหลังจากนั้นได้ปรากฎในนวนิยาย คนรักชื่อเรชิบอกกับตัวละครเอกในฉากที่เขาฆ่าตัวตาย
“ คุณไม่เชื่ออีกต่อไปว่าผู้คนมีชีวิตอยู่เพื่อความรักจากนั้นบอกฉันว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรอะไรมันไม่จำเป็นต้องเป็นความรักมันไม่สำคัญ ฉันจะอยู่เพื่อเก้าอี้นั้นสำหรับรูปนั้นสำหรับปล่องไฟนั้นเก้าอี้นอนสำหรับกำแพงที่แยกส่วน
Campbell ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ และ Resi ตาย สำหรับความรักในฐานะตัวละครหลักของเรื่องราวอัศวินยุคกลางในสคริปต์ครั้งหนึ่งเขียนโดยตัวละครหลัก
แคมป์เบลล์ออกไปหลังจากความโกลาหล หากคุณหยุดหลังจากประมาณ 50 ก้าวคุณจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ฉันขยับไม่ได้
ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่ผิดไปจากความรู้สึกของคุณ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเคลื่อนไหวเพราะความสูญเสียครั้งใหญ่ มันไม่สายเกินไปที่จะจ่ายสำหรับความตาย ไม่ใช่เพราะฉันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะความหงุดหงิดและโกรธเคืองต่อความอยุติธรรม ไม่ใช่เพราะความคิดที่ว่าเขาไม่ได้รักและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะเขาคิดว่าเขาโหดร้ายกับเขา
ฉันไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้เนื่องจากความจริงที่ว่าฉันไม่มีเหตุผลที่สมบูรณ์ในการย้ายไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง มันเป็นความอยากรู้อยากเห็นที่ทำให้ฉันเคลื่อนไหวในช่วงปีที่ไม่มีความหมายอันยาวนานนี้
ตอนนี้มันก็ไหม้
ทั้งสองรัฐสามารถกล่าวได้ว่าเป็นสองตัวอย่างสุดขั้วของการมีอยู่หรือไม่มี “ศรัทธา” ฉันสงสัยว่าผู้คนจะมีสติอยู่หรือไม่ในขณะที่อยู่ระหว่างสองคนนี้ หากยอดเงินขาดฉันไม่สามารถกินข้าวและไม่สามารถไปข้างหน้าได้ มันไม่ได้ร้ายแรงเหมือนแคมป์เบล แต่ฉันยังติดอยู่กับประสบการณ์ ฉันรู้สึกประหลาดใจกับความไร้เดียงสาของชีวิตของฉันและเลวทรามต่ำช้าฉันสงสัยว่าถ้าฉันมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาแห่งนิรันดร์ที่ยิ่งใหญ่และชั่วนิรันดร์ที่นอนทั้งสองด้านของชีวิตฉันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ถ้าหยุดในกลาง มันเป็น ในเวลานั้นมาซามารีที่ดูเหมือนจะดึงเท้าของฉันกลับไปที่พื้นมีลูกสุนัขที่รู้สึกเหมือนฤดูใบไม้ร่วงและแทนที่จะพูดว่า “ปล่อยให้มันเป็น” เธอบอกฉัน
“โอ้มันรบกวนฉัน … แต่ฉันขอโทษ”
โอ้ … ฉันขอโทษ ฉันพยายามไต่ระดับความลาดชันและกลับบ้าน
ตอนนี้การดำรงอยู่ของสิ่งที่เกินกว่าความรู้ของมนุษย์ได้มาเชื่อ แต่ไม่มีสิ่งใดที่เรียกได้ว่าศรัทธาเพราะมันไม่สามารถเข้าถึง “เจตนา” ของการมีอยู่เช่น “พระเจ้า” คำถามของ “พระเจ้า” หรือ “ทองคำ” ที่ออกโดยจอห์นนี่ในสมัยโบราณของคงคาดูเหมือนจะเป็นคำถามว่าจะเชื่อในสิ่งต่าง ๆ นอกเหนือจากภูมิปัญญาของมนุษย์หรือเชื่อในมนุษย์ มันเป็นเพราะมันไม่มีอะไรนอกจากความไว้วางใจของมนุษย์ที่จะสนับสนุนการไหลเวียนที่สร้างรายได้ด้วยวิธีใด ๆ ถ้าคุณอ่านหนังสือพิมพ์เมื่อสัปดาห์ที่แล้วขณะที่กำลังคิดหรือไม่คิดว่า “ทองคำ” คืออะไรคุณจะเห็น “สกุลเงิน” ของ Hamako พร้อมกับข่าวการออกใบเรียกเก็บเงินใหม่ รีวิวหนังสือของ “The True Identity” (Shueisha Shinsho) ได้รับการจดทะเบียน เริ่มจากสิ่งที่ “สกุลเงิน” คือเราดำเนินการวิเคราะห์จากแต่ละประวัติศาสตร์เป็น “ดอลลาร์”, “ยูโร”, “สกุลเงินเสมือน”, “Bancor”, “เงินหยวน”, “SDR” และ “เยน” ที่จะไป สกุลเงินมีการเปลี่ยนแปลงทุกช่วงเวลาด้วยความคาดหวังและสถานะที่แท้จริงของมนุษย์ในเวลานั้นและมันถูกอธิบายว่ามนุษย์ถูกอิทธิพลอย่างไม่หยุดหย่อนและถ้าคุณอ่านสิ่งนี้คุณเชื่อใน “ทองคำ” ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้สักหน่อย แต่ฉันเชื่อเสมอว่ามีความหวัง
เมืองผู้คนและเงินกำลังเปลี่ยนแปลง อย่างไรก็ตามฉันเกือบจะมั่นใจว่ามีเพียงความผูกพันของคงคาเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิมในเวลานั้น หากคุณเห็นจอห์นนี่อยู่ที่นั่นคุณอาจจะสามารถพูดได้ดีขึ้นเล็กน้อย มันเป็นความอัปยศที่ฉันต้องพูดว่า “ฉันขอโทษจอห์นนี่ฉันไม่สูบบุหรี่อีกต่อไป”